Χρόνος... '22

Ο ήλιος λαμπὐριζε πάνω στο πηχτό νερό της θάλασσας. Ήταν τόσο πηχτό το νερό, τόσο ακίνητη η θάλασσα, που οι φωτοψίες του ήλιου αντανακλούσαν σε όλη την επιφάνεια του πελάγους, κυρίευαν τα μάτια και τα τύφλωναν.

Αν είχες τα μάτια ανοιχτά, βέβαια. Η Ερατώ και ο Πέτρος κοιμούνταν βαθιά κάτω από τις απαλές αχτίνες του πρωινού ήλιου. Είχαν τα μάτια ολόκλειστα. Καμιά χαραμάδα τους δεν είχε μείνει ανοιχτή για να μπει μέσα φως και να τους ξυπνήσει. Ήταν εξαντλημένοι.

Η βάρκα λικνίζονταν ελαφρά πάνω στη λεία επιφάνεια του θαλασσινού νερού. Όσο λεία κι αν είναι, μια βάρκα πάντα θα λικνίζεται, έστω και ανεπαίσθητα.

Η βάρκα τους ήταν το λίκνο τους. Αυτή τους είχε αγκαλιάσει, τους είχε προστατεύσει, τους είχε μεταφέρει. Αυτή τους κοίμιζε και έτρεφε. Σαν να την οδηγούσε από μακριά με έναν αόρατο τρόπο η μητέρα τους. Μία βάρκα γεμάτη με τη μητρική φροντίδα.

Που;

Κανείς δεν ξέρει. Το σίγουρο είναι ότι βρίσκονταν στο μέσο του πελάγους. Ένα πρωινό μιας ηλιόλουστης μέρας. Η θάλασσα ήταν γαλήνια. Τα παιδιά, η Ερατώ και ο Πέτρος, κοιμούνταν στον πάτο της βάρκας αγκαλιασμένα. Παιδιά; Είχαν πατήσει εδώ και καιρό τα 16, δεν τα έλεγες και τόσο παιδιά…

(Από το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου)